Unitas JO13-2 boekt heroïsche zege op koploper

Trouwe lezers van de tekstuele samenvattingen over de gespeelde wedstrijden van Unitas JO13-2 wisten wat er op het spel stond op 8 december. Voor debuterende lezers een beknopte edoch heldere beschrijving: Unitas moest de vier resterende wedstrijden elk in winst omzetten om kampioen te worden. De eerste twee duels van deze reeks werden gewonnen, dus de Roodbroekjes hadden het nog in eigen hand. Dan moest er vandaag wel gewonnen worden tegen de ongeslagen lijstaanvoerder: Peursum JO13-1 stond met één duel meer gespeeld fier bovenaan met een voorsprong van 4 punten op de Gorcumers.

De spelers waren goed doordrongen van het belang van het duel: al heel de week werd er vlijmscherp, soms op het randje, getraind. Meer dan eens zorgde de spanning voor consternatiën op het trainingsveld, stiekem tot genoegen van oefenmeester Bart. Hij zag dat de wedstrijd leefde onder de jongens. Dat was deze zaterdagochtend ook goed te zien: na een ongebruikelijk lange wedstrijdbespreking annex peptalk stormden de jongens vol goede moed uit de kleedkamer. Marouane, dit seizoen vaak belangrijk, ontbrak echter: hij werd afgestaan aan de JO13-1, dat met blessures kampte. Voor zijn ploegmaats dus de lastige opgave de ongeslagen status van de Giessenburgers te slechten.

In het begin van de wedstrijd zag het er hier niet naar uit. Unitas wilde wel, maar kon simpelweg niet onder de druk uitvoetballen van een goed georganiseerd Peursum. De uit nood geboren lange ballen waren tevens een prooi voor de fysiek sterkere Giessenburgers. Met name de uit de kluiten gewassen linkshalf zorgde met zijn 1 meter 85 voor enige nervositeit bij de thuisploeg. De stortvloed aan kansen werden echter niet afgemaakt en zo mocht Unitas blijven hopen op een mirakel. Na ongeveer een kwartier begon de thuisploeg meer grip te krijgen op de wedstrijd. Senna en Niels bewaarden de rust en stonden aan de basis van de wederopstanding. Unitas durfde elkaar in te spelen en doorzag het spel van de gasten beter. Roman kon dankzij het balbezit meer oprukken en kon zo zijn kenmerkende, aanvallende spel spelen. Hij combineerde halverwege het eerste bedrijf met Adam, die met een goede actie de vijandelijke zestien indribbelde. Na een touchering ging de technisch begaafde middenvelder gewillig naar het gras. De dienstdoende arbiter zag er een strafschop in, beide trainers hadden twijfels. De keuzeheer van de thuisploeg stak dan ook zijn duim op naar zijn collega aan de andere kant toen de doelman met een katachtige duik de elfmetertrap wist te keren. Dit was geen duel dat je met een discutabele pingel wilde winnen. Ruststand: 0-0.

Bij de limonade werd duidelijk dat men er nog steeds vertrouwen in had. Iedereen stak de onfortuinlijke penaltynemer een hart onder de riem en met opgeheven hoofd liep men gebroederlijk het veld op voor de allesbeslissende tweede helft. Een helft die niet vol stond van goed spel, maar wel heerlijk op en neer ging. Zakaria was gevaarlijk maar besloot naast het doel, aan de andere kant moest Nick enkele keren goed optreden. De boomlange linkshalf werd uitgeschakeld door zijn uit de kluiten gewassen Gorcumse equivalent Emmanuel. Het veldoverwicht bleef echter voor Peursum. Tot overmaat van ramp viel pechvogel Loukas niet voor het eerst dit seizoen geblesseerd uit. Naar verwachting is hij volgende week wel gewoon inzetbaar. Zonder wissels en zichtbaar vermoeid haalde Unitas alles uit de kast om toch nog een overwinning uit het vuur te slepen. Mehmet zweepte zijn teamgenoten op en liep zich de ganse wedstrijd de longen uit het lijf. Zijn onafgebroken pressie op de achterhoede sorteerde effect: zijn druk dwong Peursum het leder over de zijlijn te trappen. Een razendsnelle inworp lanceerde Jop, die op kenmerkende wijze langs de linksachter snelde en een afgemeten voorzet in huis had. Zouhair werkte het speeltuig met nog 3 minuten op de klok ongenadig hard binnen. De euforie op het veld en daarbuiten was groot. Er moest echter nog 3 minuten overleefd worden. In de allerlaatste seconde leek de gelijkmaker toch te vallen: vanuit kansrijke positie werd voor een praktisch leeg doel echter nét naast geschoten. 

De overwinning was een feit. Het wonder van Molenvliet werkelijkheid geworden. Tranen van geluk vloeiden over de wangen van Koert, die weer een uitmuntende partij op de mat had gelegd en ondanks een blessure toch de zestig minuten vol maakte. "Tuurlijk, want Stalenhoefjes gaan altijd door", was zijn reactie op de vraag van zijn bezorgde trainer of hij door kon. Het toonde de wilskracht van de hele ploeg. Een ploeg die vandaag voor elkaar door het vuur ging. Voor elkaar knokte, voor elkaar werkte. Fysieke en mentale grenzen werden verlegd. Een diepe buiging voor de jongens, die als collectief een onwaarschijnlijke overwinning boekten. Volgende week kan in en tegen Asperen de titel binnen worden gesleept. Dan moeten de jongens nog één keer alles, maar dan ook echt alles geven! Come on boys!